Nie wku*wiaj mnie

"Nie wku*wiaj mnie" - słyszę od progu
I jeszcze parę innych słów uwłaczających Bogu,
Powstrzymaj się ze swymi słowami
Bełkotanymi tak monotonnie długimi godzinami,
"Nie wku*wiaj mnie" - krzyk przecina ciszę
Ja już nie mogę, w tym gwarze się kiszę,
Bo gdy moich zdań nie słucha nawet echo
Czuję na sobie śmiech - "co uczynisz poeto"?
"Nie wku*wiaj mnie" - huczy mi w głowie
Boli i skręca, gdy widzę te słyszę te słowa w mowie,
Rani moje poczucie własnej godności
Innym dostarczając patetycznej radości,
"Nie wku*wiaj mnie" - zza pleców dochodzi
Cytat ten wciąż i wciąż me serce lodzi,
Skuwając je chłodu i uwłoczenia okową
Czy ja szkodzę komu mą mową?!
"Nie wku*wiaj mnie" - wciąz to samo
śledzie mnie we dnie, noce i rano,
Przejdę więc może na pisane słowo
O ratuj mnie nieszczęsnego cierniowa głowo!
"Nie wku*wiaj mnie" - to nieporozumienie
Może nieodpowiednie oczy czytują me stworzenie,
Przelane na papier, zrodzone piórem
Te słowa napełnione mym bólem,
"Nie wku*wiaj mnie" - a więc odchodzę
Chociaż me twory w cierpieniu rodzę,
Tu jednak go za dużo - ciąży na ciele
Naiwny myślałem, że uniosę tak wiele,
"Nie wku*wiaj mnie" - to mnie zabije
Słowa, wyrazy odeszły - pióro wbite w szyję,
Umarłem, z krwią na papierze, lecz szczodry
Swym cytatem nieustannym - zniszczyłeś mnie, podły...