We śnie przestrzegł mnie dziadek i schował uśmiech do szuflady

Nie pisz wierszy
bo zwymiotujesz w sposób szary
na skraju wyobraźni
zawiśniesz płodem
w pozycji embrionalnej
krzykiem rozdeptanej twarzy
i grobem z którego
boisz się pozbierać kwiaty
po pogrzebie mamy

nie pisz wierszy
bo którejś nocy zadrżysz
jak niepotrzebna puszka po dezodorancie
otwierana kombinerkami

Nie pojedziesz nad rzekę
obojętny zastaniesz ranek
z przegraną kartą w kieszeni
wzruszając płowymi ramionami...

marka