Nie da się

Nie da się pamiętać jaki smak cudowny
Ma skóra całowana, pulsująca żarem,
Zwinięta rąk splotem rozkosznie gwałtownym,
Jak żądza księżniczki uwięzionej czarem.
Nie da się wspominać sztormów słodko dzikich,
Kiedy fale mięśni, wzajem burząc rytm,
Gonią oddechów rozpaczliwe szyki,
Gdzie na twojej plaży ja, a na mojej ty.
Nie da się rozważać sieci tornad włosów,
Czasem grających lejce spiętej nimi harfy,
Lub wilgotnym żniwom poddających kłosy,
By za chwilę ustami ożywiały martwych.
Nie da się milczeć nad krzyki i śmiech,
Których śnieżyce chłoną ziarna w glebie,
Gdy jesteśmy w sobie pośród własnych ech,
I Ty kochasz mnie, a ja kocham Ciebie.
Da się jednak zapamiętać to wszystko,
Co kochałem mocno jak astronom gwiazdy,
To, jak byłaś sercem przy mnie bardzo blisko,
Słowo każde, każdą czułość i gest Twój każdy.
Wiem, że to niewiele, okrutnie za mało.
Nic więcej nie mogę dla nas zrobić.
Przeszłość pochłonęła naszą przyszłość całą.
Odda ją gdy stanie wraz z nami przed Bogiem.
Wtedy, uwierz, po tych podłych znojach,
Jeśli tylko, jak ja chcę, i Ty zechcesz,
Znowu będę Twój, a Ty będziesz moja.
Przedtem tylko życie trzeba przeżyć jeszcze.

Quid Quidem