Trwogi Czas

Niczym u bram Raju zdawało mi się stać
Jak to często bywa pośród marzeń kwiecia
Lecz wnet musiałem sobie sprawę zdać
Że to tylko wyobraźni woń i czar uleciał

Trwogi zaklętej w czas długi okrutnie
Końca wyglądam spod cierpliwości parasola
Jednak Anioł szlocha a diabeł śmieje się butnie
Więc widocznie na szczęścia cud teraz nie pora

Nic to, że łzy rzeką rozpaczy leją się rzewnie
Czas trwogi jak wszystko, nie potrwa wiecznie
Muszę tylko wytrwać i kroczyć tam pewnie...
Gdzie żyje się prawdziwie a czuje bajecznie.