Poranek. Sonet I

Nic mnie dziś nie cieszy dłużej niż na chwilę -
Choć niebo wygrywa słoneczne harmonie,
Choć jasny powój dźwięku przy chmur oponie
Skrzy się i wytęża - głowę w ziemię chylę.

Znów tam, jakby cichaczem, białe motyle
Wypijają kwiatów buzujące wonie
Pieszcząc się - ona tańczy, on sfruwa do niej -
Przyziemna to feeria - a szczęścia aż tyle.

Tyle! Tak wiele... W strumyku płynie wody
Melodia, zaklęta w ciepłym lazurycie -
Dwie stare olchy, wtulone, swoje życie

W jej toniach oglądają - życie swobody
Pełne, bo rosną zawsze, razem, przy sobie -
Kochać im wolno, a mnie - tęsknić po tobie!