Haec Hactenus

Nadziejo tyś jak ogień,
Pustoszysz serca nasze.
Dajmy więc jej upust,
Niech życie straci zasięg.

Trudno spojrzeć oczyma,
Gdyś martwy jest za życia.
To właśnie z nim daleko,
Serce w prochu spoczywa.

Nigdy nie wymawiaj,
Już imienia mego,
Swoim udawaniem,
Wielce przejętego…

Nigdy nie spoglądaj,
Prosto w oczy moje,
Choć już jesteś zimny,
Nienawiści dwa naboje…

Nigdy nie udawaj,
Że w myślach Twoich goszczę,
Wiecznie coś ważnego,
Bólu nam już oszczędź…

Przedstawienia koniec.
Próżno o oklaski.
Ślę wtem wilczy skowyt,
Niech Ci w niebiosach zabrzmi.

Gdybyś tylko wiedział,
Co się z ciałem stało.
Coś nim owładnęło,
I ot tak zabrało…

Porzucam już nadzieję,
Że wrócisz kiedykolwiek,
Chcę żyć, nie bytować.
Zacznę biorąc oddech…

http://www.youtube.com/watch?v=mTjaK2mgHgs