Stalowe ćmy

Na żniwo śmierci od poczęcia przekazani
Desperacko próbujemy zapełnić pustkowie
Koniczynami nadziei zielonymi zdradziecko
Łapiemy w otwarte garści ziarna piasku krzyczące
Przelewamy je przez palce jak strumienie wody wrzącej

Znów nam przyjedzie umierać z tęsknoty
Kiedy świty tak blade jak kartki papieru
Noce tak bezwstydnie obleczone ciemnością
Niebo obejmujące rumieńcem księżyca
Zgniatamy marzenia i mdelejemy odchodząc w niebyt