Bobek 🐕

Na świat przyszedł
z niemrawym okiem.
Cały czarny jak krecik.
Karmiony na smoku.

Jak na młodzie rósł,
kradł i podjadał cukierki.
Po zassaniu dropsa
oddawał wszystkie papierki.

Na białej jak śnieg
spał z puchu podusi
czarną jak noc z łabędziem,
rozszarpał z wściekłości.

Nadąsany strzelał focha!
Do mojej mamy.
Wokół pokoju biegał,
liżąc moje stopy.

I płakał razem ze mną.
Dotknąć nie dał nikomu
mojej osoby, warcząc
mój osobisty ochroniarz.

Wystawiał ostre kły
mój przyjaciel, zionąc
ogniem jak smok,
w zielonych oczętach!

W berka z kotką
bawił się na chacie,
gdy nastała nostalgia.
Taki był mój Bobek.

Aż nastał kres zabaw,
motor przejechał go
na szosie – głęboki żal,
przeszył moje serce.

Później byli inni
psi przyjaciele.
Rozmaitej rasy,
Bobek był jeden
po wsze czasy.