Kaktus

Na pustyni czasów wśród ziarenek minut i godzin,
Wrósł człowiek jak kaktus wpuszczając korzenie w głębinę lat.
Otoczony tarczą natury idzie przez świat.

Słońce nie zgasi mu siły woli,
Wiatr nie złamie mocnej nadziei,
Bo dane mu igły wiary ochronią przed losu wrogami.

Ptak nadziei usiądzie na jego ramionach,
Zaśpiewa melodię miłości,
A woda życia gdy spadnie z nieba da oazę radości.

I tak idzie człowiek jak kaktus,
Przez pustynię ziemskiego życia,
Otoczony miłością i wiarą w potęgę swojego istnienia.