Dyrdymały jesienne

Na którejś z mych rzęs
tańczy wspomnienie
o tym rycerzu co w sercu
zapuścił korzenie
I choć go ukrylam
przykryłam kamieniem
To czasem mi wraca
z jesiennym westchnieniem

Rozum się burzy
myśleć przestaje
a w sercu gorącym
tęsknota nastaje
Wyobraźnia figle płata
i łzy słone toczy
tylko gdy na chwilę
przymknę swe oczy

Pojawia się znów on
życiem mym miesza
A niechże on wraca
do średniowiecza!