***
na cmentarz dla bezdomnych
świt przychodzi bez oczu
wiatr nie szarpie gałązek drzew tylko
ich truchła
ucięte i rzucone na bok
jak mszalne dzwonki stłumione ręką
tabliczki wiszą choć nikt nie czyta
on zamarzł na przystanku
ona przy oknie życia
prosząc o niemowlę którego nigdy
nie miała
ciemne drewniane krzyże
ustawione w szeregu ponad suchą trawą
niektóre przekrzywione
odchylone od śpiących
wyrywające się ze szpaleru bladych powiek
ciszę przerywa dźwięk kopania
kolejnego dołu
świszczący oddech grabarza
czerpiącego wodę z przerdzewiałego kranu
ziemia tutaj twarda
i trudno choćby o ślad do nieba
17 April 2019, 15:12
Dzięki, Mirku.
Giulietko, dla mnie poezja wciąż jest przepaścią, ale jak mam runąć na łeb, szyję, to pisząc o tym, o czym chcę pisać. Tego się trzymam. :)
Oczywiście, że herbatka. Cytaty mogą od lat nie domagać, ale legenda o czajniku wciąż bucha nowością xdddd
17 April 2019, 06:23
Przemawiasz szeptem tych ludzi zapomnianych, wyrzuconych na margines nie tylko świata, ale cmentarza.
To wielki talent budzić wrażliwość w człowieku, Ty Kamilu opanowałeś go do perfekcji.
Herbatka?;)