Można pisać o miłości sentymentalnie, romantycznie. Można pisać poematy, spontaniczność nie zna granic. Gdy świeci słońce i jest wiosna razem z nami kolorowa. Jak paleta nad głowami fruwają barwne motyle.
Cały świat wydaje się wtedy taki doskonały! Radosny świergot ptasi przenosi w inny wymiar. W sercu gra i tańczy maj zwany rajem. Można pisać wiersze pospolite, co nie u wszystkich treścią wzbudza zainteresowanie.
Można ubrać treść własnego żywota, w słowa prozy jeżeli tylko ma się na to ochotę. Z talentem i twórczą veną rodzi się człowiek. Veny twórczej nie wynosi się ze szkoły. Pisanie poezji głęboko drzemie w literacie.
Nikt nie jest w stanie odebrać twórczej veny i talentu ,choć by imał się notorycznie plagiatu. Wcześniej czy później na jaw to wyjdzie. Literat, poeta pozostanie prawdziwym artystą.
Mówisz, poezja to myśli cierpienie. Lecz to nie prawda. Twoją opinię dziś odmienię. Bo poezja to zwykła wiedza. Na której drodze W świat jest Euterpe miedza. Wiedzę zdobyć, nic trudnego, Kryje się w szkole, I wśród życia, w koło, całego. Znajdziesz ją w kinie i bibliotece. Znajdziesz tak prosto, Po całym szukając świecie.