Chusta czasu

młode bicia serca
pod żebrami wciąż grają
zapał nadal wielki
umysł i dłonie mają

myśl wybiega naprzód
o nie parę lat
wie że odległe
bo przemierza szmat

marzy pełnią duszy
kwiecie żywotne
o łaskawy los prosi
i istnienie godne

kiedy chusta czasu
kark leciwy owinie
niech śmiech szkrabów
po ogrodzie płynie

w dłoniach dojrzałych
dzieło z siebie uplecione
na bujanej ławce
w jedno zapatrzone