Zagadkowe lato

Mimo burz, podtopień i strat
Lato bogate było w kwiaty, motyle i bąki,
Bo taki już dziwny jest ten świat,
Że zawsze skrywa coś po drugiej stronie łąki.

Zwykle nie widzi się tego, co za widnokręgiem,
Nim nie wstanie się z dywanu trawy.
Ja jestem właśnie takim człowiekiem,
Że każdego szelestu jestem ciekawy.

Dlatego dziś, choć mrok już zaszył błękity,
Czując aromat z wieczornymi mgłami,
Wstaję, choć cały w błocie, nieumyty,
I idę na spotkanie z nowymi nadziejami.

Czy to Łubianka, czy mityczny Bagdad,
Odpowiedzą kroki po śliskiej ziemi.
Wciąż jednak wierzę, że dobry mag da
Czar wystarczający, by los odmienić.

Quid Quidem