Szukając ideału...
Mijamy się szukając swojego wyśnionego ideału
po drodze wymieniamy tylko jakieś spostrzeżenia
myślimy, że piękne wnętrze to zdecydowanie za mało
by zbliżyć się do siebie i razem wyjść z stereotypów cienia…
Mijamy się…a zmarszczek wciąż nam przybywa
tracimy czas goniąc za chwilami, które szybko przeminą
każdy kolejny związek jak nóż nasze serca ufne przeszywa
rzucając nas na kolana i obarczając za wszystko winą…
Mijamy się…a przecież wystarczy na chwilę się zatrzymać
spostrzec piękno w człowieku, którego nie zauważamy
wsłuchać się w jego duszę, za ciepłą dłoń potrzymać
bo często w tym, co obojętnie mijamy tkwi skarb, jakiego szukamy…
19 January 2012, 20:31
Miłe sercu Twoje słowa, ale to ja powinienem dziękować, że jesteś i czytasz...więc dziękuję :).
11 January 2012, 15:59
Ślady pod śladami innych...o tak, aby takie odnaleźć trzeba rzeczywiście usiąść...Pięknie napisałaś...dziękuję.
11 January 2012, 15:49
Często idealny, nie znaczy idealny ;)
Piękny wiersz. Jest tak jak piszesz, często za bardzo gnamy z tym Światem, który tylko napędza nasze sny. Wystarczy jednak przysiąść na kamieniu nad rzeką, by na nowo odnaleźć swój krok, swoje ślady na pisaku, pod śladami innych. Wsłuchani w własne myśli, szum wody. Wpatrzeni w obłoki. Czasem trzeba się zatrzymać, odwrócić, popatrzeć za siebie. Może miniętej miłości uda się nas dogonić ;)Pozdrawiam :)
6 December 2011, 08:53
Cieszę się Twoim szczęściem Małgorzato...
Kto znalazł właśnie taki skarb jest jak słońce, każdego obdarza swoimi promieniami radości i ciepła...
Pewnie Motylku masz rację...zbyt wiele słów...to, co najważniejsze tak naprawdę zawiera się w jednym słowie...kocham :).
Dorotko...właśnie spontaniczność...to jest to :) czasem nawet gafy są do zaakceptowania jeśli popełniamy je pięknie :).
Joanno...zatrzymujemy się zazwyczaj dopiero wtedy, gdy się przewrócimy...dlatego tak często dopiero w upadku poznajemy to, co najważniejsze...
Pozdrawiam Was serdecznie i dziękuję, że chciałyście do mnie zajrzeć...
6 December 2011, 00:07
wsłuchać się w jego duszę, za ciepłą dłoń potrzymać
bo często w tym, co obojętnie mijamy tkwi skarb, jakiego szukamy…
Właśnie dzięki wsłuchaniu się w kogoś "nie dla mnie" znalazłam skarb, który codziennie cieszy moje serce.
Wiersz jak zawsze mistrzowski. Pozdrawiam
5 December 2011, 11:31
ładny:)
aczkolwiek, moim skromnym zdaniem, gdyby ograniczyć się do mniejszej ilości słów, przekaz byłby wyrazniejszyPozdrawiam serdecznie:)
5 December 2011, 08:57
Mijamy się…a przecież wystarczy na chwilę się zatrzymać
Coraz trudniej jest się nam zatrzymać w tym pędzącym świecie.
To tak jak w pędzącym pociągu - obraz nam się zaciera i nie dostrzegamy szczegółów. Widzimy tylko to co wyraziste i duże - nawet barwy są nie takie...Wiersz piękny. Ostatnie wersy wyciszają przekazując "złoty sposób" na poznanie człowieka...
