Dziewczynka na łące...

Ma zaledwie dziesięć lat…
Karmiona wiatru lekkim tchnieniem,
Dorośle spogląda na świat
Dziecięcym ufnym spojrzeniem…

Marzeń motyle odległe. Ulotne.
Próżna Jej siatka ze śmiechu utkana.
Maleńką dłonią nie sięgnie do nich.
Lecz zawsze wraca - łzami poranka witana.

Resztkami złudzeń, błyskiem nadziei,
W błękitny spłowiały fartuszek,
Zbiera skrawki dziecięcych marzeń,
Łapczywie chwytając każdy okruszek…

Czy nie wie, że większość z nich
Sroki rozdziobały lub wypaliło słońce?
Dlatego na zawsze pozostanie tylko
Dziewczynką boso biegającą po łące…