Pomimo wszystko...
Lnianym obrusem obłożę stół
w wiosennych odcieniach trawy.
Kwiaty w wazonie i pełen dzban
świeżo parzonej kawy.
W misie ułożę soczyste owoce
pamiętasz ?Jak... tamtej wiosny.
Być może napiszę jakiś wiersz
lecz pewnie już mniej radosny.
Rozłożę zdjęcia niczym domino
na stole wśród wspomnień o Tobie.
Mój Boże... niełatwo zapomnieć
gdy serce utkwiło w żałobie.
Ach... zapomniałabym o kawie
że w samotności ją teraz piję
i... czuję jakbym martwa była
a ja ? Pomimo wszystko... żyję.
12 February 2014, 14:49
Dziękuję:)Za słowa otuchy także... tak bardzo chciałabym pisać inaczej.Weselej?Trudno mi się przyzwyczaić to tego co mi pozostało ale kiedyś może napiszę... być może znów o miłości?:)Zapewne...pozdrawiam Wszystkich serdecznie:)
11 February 2014, 20:57
Czuję ten wiersz... tak bardzo... Dziękuje, że mogłam go przeczytać !
11 February 2014, 20:55
Kiedy tak mocno dotyka czyjś ból, brak słów. Bo jakże trywialne jest każde pocieszenie...
Wtedy najbardziej odpowiedni wydaje się uścisk, serdeczny i ciepły. Posyłam go Tobie Agnieszko.
11 February 2014, 19:56
Smutkiem przeplatany lecz bardzo piękny wiersz ..taki Twój ...wyjątkowy-pozdrawiam serdecznie Agnieszko :)
