Dwa anomalia.

Łapię piórem
chwile drżące
sublimując Twój stan.

Z efektu
w afekty
zmierzamy
goniąc drogi
po mapach swoich
ciał
niematerialnych nie-ciał.

Nie kończymy
w sobie
dokonujemy zbrodni
na zewnątrz.

Nigdy się nie możesz dowiedzieć,
jak bardzo
bo uciekłbyś widząc

jak nie chce
otwierać oczu
choć te w głodzie kołaczą, by
pożreć Twe
usta.
Kiedy żołądek pusty
powietrzem
wyje
knebluje moje wargi
by szlochać

Zakorkowana
głowa leży
na piersi
w dłoniach
komplement
uleciał do uśmiechu.

Myśli są niematerialne
wychodzą naszym głosem w słowach,
to my z nich robimy materializm.