Kusisz nadzieją, jak jabłkiem
Miałaś go nie zrywać
Teraz, w puszczy myśli, karmię się sam
Otumaniony grzechem pierworodnym

Ty, jedyna winna tego zamieszania
Zniknęłaś, a jabłko straciło swą moc
Jak więc wyjść z raju bez nadziei?
To jak wejść wprost do czeluści piekieł

Błąkam się po łąkach nieszczęść
Wypatruję kwitnącego kwiatu
Jest jeden, zdeptany Twoją stopą
Modlę się do niego, pytam o drogę za Tobą

Cisza.

Kwiaty nie mówią, zapomniałem o takim głupstwie
Kwiaty tylko uśmiechają się lub smucą
Gdybym był jednym, wolałbym, byś mnie zerwała
Jak jabłko, następnym razem zjedzmy je wspólnie