Pod niebem ikarowych skrzydeł

Księżycowym smutkiem
terkoczą koła wielkiego wozu
o bruki marmurowej ciszy
po co gwiazdom budzić sen nocy
gdy już tylko ciemność sączy się spod powiek
usta daremnie gasić kroplami rosy
gdy spragnione pocałunków letejskiej wody wargi
bezbożnie szepcą pacierze
kamiennym milczeniem
pod niebem samotnych
gdzie ikarowymi skrzydłami
strzegą więdnący błękit tęsknoty
bielą śmierci jasne
anioły wspomnień
aż krew kiedyś spłynie
ich rozgrzanym woskiem
gdy jednym cięciem
otworzysz w sobie mrok żył
na oścież
by odejść w drogę
gdzie wielki wóz terkocze
księżycowym smutkiem.