Okruchy życia...

Pomilczę czytając kolejny raz...

Świadomość swojej bezsilności to już pierwszy, poważny krok do przodu...drugi krok to akceptacja tego czego zmienić nie jesteśmy w stanie...głowa do góry.Dla osoby o tak pięknym wnętrzu nie potrzebne są polepszacze...

A skąd takie odczucia o małości...?

Małgosia dzisiaj wesolutka...pewnie zakochała się :)

Myślę, że ten wiersz w całej swojej goryczy nie jest smutny...
Powstał po wczorajszej rozmowie z pewną młodą kobietą...i tak jakoś o tym dużo myślałem...nio i dlatego dzisiaj taki temat...

Gosiu nic strasznego! Byłem w sobotę :)

Poruszające! Wóda pozwala odlecieć na krótko, czesto niszcząc życie wielu i to na zawsze. To bardzo przykre... ale dobrze ze o tym napisałeś, może przynajmniej jednego uda się zawrocić ze złej drogi...
Pozdrawiam.