Przesilenie...

Krzyk w przestworzach nocy zbudzonego człowieka... głowę chowa w dłonie.
Dotyka i zostawia ślad,okruchy listopada ślamazarnie wychodzą spod łózka...patrzą!
Zwietrzyły świeżą krew i miejsce gdzie mogą przyłożyć swoje rozdarte usta...uśpieniem!
Śpiew cichy jedynie słyszę...słowa żywe jak ogień trawiący...moja dusza płonie.
Ugasić ten płomień,przysypać popiołem żar i zapomnieć,zasnąć,śnić już niemą przyszłość.
Być tam gdzie noc się żegna z dniem a wieczory długie wygrzewają się przy blasku jutra.