KRUCHOŚĆ

Krucha jak szkiełko ludzka psychika
komfortu domaga się skrycie
w zakładach smutku , w uliczkach rozpaczy
za bary bierze się z życiem.

Siły niepoprawne drążą jak woda,
jawa na skróty ucieka.
I żadne słowo na ten czas dobre,
żadna z tych rad pociecha.

Świat pełen zła, pełen pułapek
ranami oblepia duszę.
Daleko został dzieciństwa raj,
brniemy ku światu przez puszczę.

Na horyzoncie wielkim prześwitem
nadzieja rozlewa się zorzą.
Napełnia serce ogniem tworzenia,
daruje nam miłość jak różę.