Oddech

Kompletnie sam. W całej przestrzeni,
Gdzie ludzie się tłoczą, czują i znają
Jak stadka wróbli na miejskiej zieleni...
Znikają, powoli, lecz wszyscy znikają.

Odarty z piękna przeszłości,
Bezradny po odrąbaniu ramion i nóg,
Opluty świadek śmierci największej miłości,
Zmęczony błogosławieństwem, które zesłał Bóg.

I w tej bezmiernej studni wszystkiego,
Nagle, w tabunie myśli,
Coś bosko spokojnego:
Ciepły szal i myśl, że się jeszcze przyśnisz.

Wtedy otwieram wieko zegara
I powoli wyciągam nasze dawne chwile,
A przecież jest ich tyle,
Ile zmieści w miłości szczerych serc para.

Błękitny dym tańczy leniwego walca
Muzyka płynie w aksamicie fortepianu,
I wtedy, choć coraz bliżej mi do starca,
Wieczorem czuję jakbym czuł się rano.

Quid Quidem