Jestem jak ten zwierz zraniony porzucony.
Mimo że jestem człowiekiem to w środku bardzo przerażonym.
Przez człowieka krzywdzona przez lata-
przez kata.
Każdy szmer każdy głos przyprawial mnie o dęba włos.
Noce są koszmarne,myśli wnet "brutalne"...
Słucham czy nie wraca
po klatce się nie zatacza mój wieloletni oprawca.
Lecz jestem tu sama
jestem u siebie
już pięść nie "lata"
przez mojego kata.
I mino lęku
mimo"blizn"
chce być znów kochana -
boję się samotności...
Jak ten zwierz skrzywdzony błakam się wśród ludzkości w cichej samotności
i się rozglądam czy moje serce kogoś pokocha,
czy mu zaufa.
Lecz juz jestem bardziej ostrożny.
Czas leczy rany skórne szybciej niż w umyśle....