Pożegnalny sonet

Jest takie miejsce, gdzie ciemność przenika
drzewa szumiące w bezgłosie konania,
gdzie cisza z żalu przed krzykiem się słania,
dusza samotnie ze świata umyka.

Widzę jej postać - negatyw na murach,
słyszę w poezji szlachetnej jak diament,
teraz rozpaczy pozostał firmament,
czułych słów echo zapisane w chmurach.

Cóż mogę począć, jak przywołać ciebie,
ziemię płatkami tęsknoty otulę,
uśmiech mi prześlesz przebywając w niebie.

Uspokój serce, bo łez już brakuje,
chociaż na chwilę zaproś mnie do siebie,
bo dziwny smutek wciąż myśli rujnuje.