Banalnie prosty wiersz, jak zycie w nadmiarze

Jest tak absurdalnie późno, że
wydaje się wcześnie. Serce
podchodzi do gardła, burzy
się krew. Zorza polarna
nie przyniesie ulgi koronie
cierniowej.
Wyrzucane słowa twarde
jak kamienie. Oślizgłe
od cierpkiej śliny.

Ułomne skrzydła nie niosą daleko

Umyj okna duszy, wpusć jasność
i miłość. Przewietrz emocje, parawany
schematów zburz. Zedrzyj stare tapety,
przeciag zrób, niech dobry wiatr zdmuchnie kurz z twojego
prawdziwego JA