Wyjątkowy.

Jesień smutna pora.
Wydawać by się mogło, że pusto na drzewach.
Szumią liście pod nogami, zwilgotniałe.
Niebo wraz z Nami płacze.
Tęskno za Słońcem, Twoją dobrą pogodą.
Jesteś już wiatrem, co muska policzki Nasze.
Zaszczypisz jak mróz i zróżowisz lica, przypomnisz o tym, że będzie chwilowo trwać w sercach zima.

Tymczasem wytrzymaj proszę me serce do wiosny.
Ona zwróci Nam ciepło i pogodę ducha.
Podaruje więcej promieni, a uśmiech na Twarzach namaluje.
Smutek w wspomnienia się tym razem zmieni, a w kolo zakwitnie dużo zieleni.

Wytrzymaj proszę me serce żalu tyle.
Przyjdzie lato, kolorami już patrzeć bedziemy. Wsród łąk spacerować z ciepłym Wietrzykiem. Choć zapomnieć się możemy, że to lato a nie jesień. O Wyjątkowym pamięć zawsze tkwić w Nas będzie.