Naczynie żalu.

Jej oczy
lśnią
w granicach upustu

Przeleje się krew
i wypełni
naczynie żalu

Jak szala utrapień
pod szalą rozsądku
na dno upadnie

I rozsądzi o wieczności

Jej serce
drży
nie z zachwytu

Przeleje się krew
na lewo
na prawo
w pośpiechu
nienadchodzącego ratunku

O! Wieczności...

Przelana krew
narzędziem zagłady
- smutku.