Pytania niedokończone
Jak srebrny gwiazdy promień,
Co sny złe odgrania z czoła
Zamienić w ciepło dłoni?
Jak troski w nich pomieścić?
Jak z echa tęsknot wydobyć
Melodię co magię wywoła?
Jak rytm swojego serca
Zakląć w wiersza treści?
Jak wierności dochować,
Gdy takie kruche są słowa?
Jak czasu mgłę zatrzymać,
Gdy nad doliną śmierci
Zasłoną ciężką opada?
Jak drogi krzyżem znaczone
Zaczynać ciągle od nowa?
A kiedy minie życie,
Niczym cień lotu motyla
Jak o nim opowiadać?
Gdy ginie, co trwać miała chwila.
15 February 2011, 21:03
Marie, dziękuję za ten przepiękny cytat, właśnie tu, pod moimi wersami:)
Adamie, a Tobie dziękuję, za przyjemność, którą mi sprawiasz zostawiając ten świat na chwilę z boku... wybierając się do mnie na chwilę;)
14 February 2011, 23:54
"kołyszą się ćmy ciemne
w rozdygotanym śnie
ich szepty potajemne
ich zły szyderczy śmiech"Niczym te pytanie niedokończone, które w każdym prędzej czy później się "zakołyszą", spędzając sen z powiek...
Wiersz, w którym przegląda się człowiecza dusza.Pozdrawiam cieplutko:)
14 February 2011, 16:22
Hieronimie mimo kwiecistej Twej wypowiedzi nie rozumiem jak coś może być dla Ciebie ciekawe i wyświechtane i jeszcze się tym ma bronić? Nie rozumiem Twojego toku rozumowania, aczkolwiek pojęłam, że wiersz uważasz za beznadziejny. Pozdrawiam.
14 February 2011, 16:12
Gerardzie, dziękuję:)
Adnachiel, właśnie owo wieczne czuwanie jest iskrą zapalną tego tekstu:)
Heronimie, dobrze, że chociaż ma się czym bronić, bo to taki skromniutki, mój wierszyk;)) Ciekawe i wyświechtane... yyy... to chyba oksymoron?;)
14 February 2011, 15:43
Wrażliwość serca, wieczne czuwanie raz zawierzonych uczuć... Kolejny wiersz, który jest następną gwiazdą wplecioną do korony z Twoich słów.
