.............

Jak się wkradają, tego nie wiem.
Wpadają z krzykiem, niszczą ciszę,
a gdy na głos je wypowiadam,
tupiąc czekają, aż je zapiszę.
I zadowolone patrzą na mnie
z kolejnych wersów strofy.
Bywa, że źle znoszą swą bliskość,
stroją miny i robią fochy.
Wtedy zamieniam je miejscami
i pytam jak się czują,
jeśli nie słyszę odpowiedzi,
znaczy... że leżakują.
Gdy już uporam się z ich nadmiarem,
czuję namiastkę satysfakcji.
Chwilę odetchnę, zmrużę oczy,
a tu już nowe widzę w akcji.
Czasem już nie mam cierpliwości.
Budzą mnie o drugiej w nocy
i choć bywają kolorowe,
używam wobec nich przemocy.
Ściągam je więc na poduszkę,
pół nieprzytomna i zaspana,
klapsa daję każdej z osobna,
i każę czekać do rana.
Niektóre są ułożone, grzeczne,
inne niesforne i się stawiają.
Nie chcą czekać aż do świtu,
gdzieś w łóżku przepadają.
Rankiem, gdy oko otworzę,
te, w pełnej już gotowości.
Pióro trzymają nad moją głową,
pragną, by nadać im trwałości.
Tak sobie poczynają ze mną.
Czy ustąpią? Nie wierzę.
Teraz ambicje większe mają,
chcą, by pokazać je szerzej.
Są wolne jak ptaki w locie.
Obca im jednak skromność
Wirują, tańczą, są swobodne,
lecz mi odbierają wolność.