Jadę pociągiem jak temu pół wieku ,
okna inne jednak moc wspomnień
budzi się w człowieku .
Zmienia się krajobrazu strona ,
raz tęczowa niebieska czy zielona ,
oczy wpatrzone w historii ekran i zmysły pobudzone do zwierzeń .
I tak czuje jak siedzisz na kolanach mych
wtulona w ramiona
cała bezbronna sercem mym wzmocniona
Nie ważne stacje jak etapy w życiu ,
ważne iż tu bliskość w myślach dana
wyobraźnią niezawodnie wspomagana….
Nawet migocące kwiaty za oknem wagonu
dziennym świetlikiem ozdobione lub zapachem tęsknoty
stałego marzenia by
celem podróży był wschod
na łódce daleko od stukającego wagonu ,
To tu ,to tak ,
systematycznie
stukoce na powrót do Ciebie i emocjonalnego domu …
Jadę pociągiem wszędzie
Nawet zaklęte rewiry odwiedzę
i niechaj tak zostanie i tak będzie ,
jakże od życia różny
nasz wspólny wiersz podróżny.