Taka jesteś

Gdzieś idziemy i za ręce się trzymamy
I ze śmiechem rozmawiamy
Ten żar minionej chwili
Ogrzewa grząskość każdej mili.
Taka jesteś córko,
Utracone podwórko,
Życie całe jak piórko,
I to światło którym jesteś
Zawinięte w kolczastą przestrzeń.
Czarne belki spalonego domu,
Furię, wojnę i blask gromu…
Po samotności oceanie
Siebie bólem kłamiesz.
Ja i tak trzymam Twoją dłoń,
Spaceruję aż zamknie się toń,
Jak kiedyś przez podwórko,
Z Tobą za rękę, córko.

Quid Quidem