Gdy odkrywam zapomnianą piosenkę
Zauważam spadającą gwiazdę
Niewiele może zabrać mi powódź
Niewiele może mi ukraść ogień

Od zawsze byłem inny
Lubiłem inaczej,
inaczej byłem szczęśliwy
Widziałem świat po swojemu

Jednak byłem człowiekiem
Choć żyłem po swojemu, inaczej
Szukałem innych ludzi

Gdy spotykałem człowieka
By być z nim, nawet obok
Obdzierano mnie ze skóry
By zmieścić mnie w swój obraz

Z czasem sam się skalpowałem
By zachować ukryty kosmyk włosów
I samemu to mniej boli
Ale nie byłem w zgodzie ze sobą

Miałem kiedyś tylko ciało
A dusza była jak dżin w butelce
Którą nosiłem ze sobą

Otworzyłem ją nieprzypadkiem
Gdy napisałem pierwszy wiersz
Nie by dżin spełnił moje życzenia
Ale by dusza ożyła w ciele

Urodziłem się drugi raz
Pamiętam tę noc
Gdy nie bałem się łez

Dzisiaj niewiele mam
Poza tym co w sercu
Dobrze mi z tym
Niewiele może zabrać mi powódź
Niewiele może mi ukraść ogień

Teraz unikam ludzi
By mnie nie okradli
z mojej duszy
Mam rozdarte serce
Jak być sobą i z kimś

Dziś jestem więźniem
Zamkniętym w butelce
Spełniam życzenia innych
Ale nikt nie dotrzymuje słowa
Wypuści mnie ktoś stąd ?