KATHARSIS

gdy już demencja pożre
skrawki pamięci i wspomnień,
światełko w tunelu zgaśnie
i krew w tętnicach zastygnie,
z narysowanym brwią spokojem

zasnę

pulsując z rytmem ziemi
dudniącym w szpiku kości,
w nieoswojonej ciszy
co stroszy się i szczerzy
niespiesznie tłumiąc oddech

zaczekam

aż stoczą bój robaki
o tkanki ostatnią kromkę
a rano przeciągnę się jak zwykle
strzepnąwszy resztki ziemi
przetrę zaspane oczy

i wstanę