Po czarnych stopniach... w górę

Dziś stawiam ciepły znicz;
Choć Twej twarzy nie pamiętam
Wśród zimnych grobów kroczy
Dusza Twa zziębnięta

Po czarnych stopniach boso w dół;
Nocnym płaszczem okryta
Idziesz tam, gdzie zgasł już świt
Nie wiedząc, że oddychasz

Uśmiech broczy blade wargi;
Gdzie jeszcze wczoraj lśniła krew
W ostatnich słowach słyszę cichy
Twój ciepły, błogi śmiech

W ostatniej chwili oglądam się;
Zamarłą w kamień widzę twarz
Uśpioną w jasnym blasku
Szarych plam