Wierzba...

Bożenko bardzo dziękuje ;)

W pragnieniu zawsze tkwi ukryta nadzieja. A tu ją nawet widać :)

Pięknie Aniu :)

Monciaku kochany dziękuje ;)

Edytko mówisz, że przystojny? ;)
Ale co skarb w sobie posiada.... ach Ci mężczyźni ;)
He he ;)

Pisałam wiersz smutkiem, ale jak uroczy to i dobrze... Ściskam serdecznie ;))

No tak, nie dość, że przystojny, to jeszcze ma skrzydła, ach, ach ;)
Też bym tą wierzbą być chciała ;)

Aniu, uroczy pejzaż, wcale nie smutny :)

Marcinie może troszeczkę mniej ;)

A gdybym tak usiadł pod tą miłą wierzbą, płakałaby jeszcze ?

:)

Ulu jak odnalazłaś się to tym bardziej mi miło... ;)

Anno wiem, że nie negujesz, bo jesteś bardzo wyjątkową osobą :)

odnalazłam się w tych kołyszących ramionach.

Krysiu dziękuje Kochana ;)