Nowe światy

Drzwi przed Tobą, serce bije,
Chwila czeka aż przeżyjesz.
Serce wierzga, skóra płonie,
Jutro wieszczy Dzisiaj koniec.
Dłonie drapią ciepłą klamkę,
Wzrok przypuszcza wnyki w zamku,
Stopy ziemię wciąż całują,
Dusza ponad mur wzlatuje.
Lęk to dobry wywiadowca,
Jednak zegar jemu sprosta.
Coraz głośniej spada czas,
Dziś umarło dawno w nas.
Iść, wędrować, poczuć chaszcze,
Chronić sny doświadczeń płaszczem,
Na krawędzi pytań świata
Wieczność dzielnie wciąż omiatasz.
Nie bój się, cokolwiek będzie,
Czystość pragnień Parka przędzie.
Teraz!
Krok! Skrzypienie drzwi!
Widzisz? Ustąp miejsca mi!
Razem, z ostrygami dłoni
Przenikamy myśli płomień,
Krok po kroku, ruch po ruchu
Miód na ustach, śmiechy w uchu.
Śmiejesz się jak zefir, a ja tańczę.
Lęk okazał się kagańcem.
Życie jest jak kropla rosy,
Gdy je łykniesz, więcej prosisz.
Chodź… Tu przecież nie ma drzwi.
Jesteś Ty i ja. Jesteśmy My.