Księżycowy zegar

to nie szkic ...to piękno ...słowami zapisana chwila tak ulotna ...jak błysk odbitego od księżyca słońca ...

Twoje re-komentarze są dla mnie same w sobie poezją... no bo jak inaczej nazwać to co napisałaś pod spodem... a raczej winienem powiedzieć nade mną :)
Milusiego dnia :)

Dziękuję Romku, wiem, ile może znaczyć Twoje jedne słowo, czytam Cię nie od dziś;)

A wiersz jest zapisem chwili o 3 nad ranem/ w mocy [:)], kiedy nie mogłam sięgnąć po aparat, a za oknem rozciągał się widok na Giewont, a nad nim wsiał, jak hostia, piękny księżyc w pełni, oblewając srebrną poświatą ośnieżone kontury Tatr, obsypane gdzieniegdzie garstkami gwiezdnego pyłu.
Ten widok mam zapisany pod powiekami, ale przelać go w słowa nie sposób, zostawiam więc tylko szkic;)

Miłej soboty:)

Piękny wiersz! To utarte stwierdzenie mówi wszystko, ale czasem "wszystko" to za mało... i tak jest teraz :)
Pozdrawiam :)