Kochankowie

Dotyka go palącym pocałunkiem.
Skrapla się miłość na soczystych wargach
ambrozją, jakby narkotycznym trunkiem,
spadając dźwiękiem, który brzmi jak skarga.

On umyka jej między spojrzeniami.
A pocałunek jest ledwo muśnięciem.
Jedynie w objęciach jej zatrzymany
zamiera na chwilę stając się księciem...

Niebo deszczem zapisuje im strony.
Wciąż uciekają - boją się zakończeń.
On niczym wiatr nigdy nie poskromiony.
Ona samotnie zamienia się w słońce.