Dotyk pomarszczonych czasem,
Kanciastych i chropawych dłoni,
Umęczona głowa tęsknie chłonie,
Widząc czekającą trasę.

Pusta torba pamięć zbyt uwiera.
Zakłamane dni milczą
Z dzikością wilczą.
Dlatego zatrzymuję się teraz.

Raz szczęście spotkałem.
W rękach mocno tuliłem.
Najcięższą przebiegłem milę.
Życiem oddychałem.

A teraz?! Jak rozbity dzban wina,
Próżny, zniszczony, bez soków!
Lodowaty wszechświat wokół
Nadzieje rdzawym nożem ścina.

Wszystko jest niczym, skutek przyczyną,
Prawdę sprzedano dawno w niewolę.
Niknąc we wszystkich szczytów dole
Nie umiem zapomnieć Ciebie, dziewczyno.

Kocham to przekleństwo, choć aorty pruje.
Pali i przytula serce w jednej chwili,
Światła i mroku nie myli…
Tak bardzo mi Ciebie brakuje…

Quid Quidem