Parada głupca

Defiladowy krok, wymach rąk.
Przez pusty plac maszeruje Zdumienie.
Po wydeptanych śladach, z kąta w kąt,
Jednakim ruchem ramię za ramieniem.

Że za maskami znów tylko maski,
A lśniący chrom prawdy suchy kijek zdziera,
Gdy lustro pęka z trzaskiem.
We młynie skrzypi miarowo kierat.

Każdy na dłoniach ma liczne rany,
Co nie przeszkadza innym skórę zrywać.
Każdy pragnie szczęścia a w nim prawdy.
I wszystkim prawda wychodzi krzywo.

W tej rzece mrówczej ludzkich losów
Można zobaczyć w nurcie kamienie.
Zastygłych fal nabrzmiałe kłosy,
Zapamiętane żaru tchnienie.

To chwile szczęścia minionych fal.
Zamknięte w sobie, chłodne na świat.
Choć grzywy już dawno spłynęły w dal,
One w ich miejscu będą trwać.

Quid Quidem