PS
dalej musiałeś pójść sam
nie pytając jak mi się żyje
kładę się nim zgaśnie nadzieja
wstaję przed ostatnią gwiazdą
dotykam rozżarzonego świtu
pierwszych drozdów skrzydłami
czasem rzeka mnie bierze na świadka
jak słońce kłania się czaplom
zatrzymuję się często pod krzyżem
ale staram się iść dalej prosto
choć jak on
z każdym dniem chylę się bardziej
i tylko potykam się czasem
o mogiły twej kamień
(z serii: Listy z drugiej strony ogrodu)
14 April 2021, 08:32
Jakby przekroczyć próg, za którym odnaleźć można sens istnienia - poza sobą. Lub jakby tęsknoty nie można było zaspokoić, aż do nasycenia jej modlitwą i wspomnieniem.
I znów poruszyłaś niewzruszonego nielota :)
od giulietka i Malusia_035
15 April 2021, 07:05
Zawsze kołatała mi się w głowie ta myśl, nie jestem stąd, tu mnie wrzucono pewnego dnia... I im więcej osób stąd odchodzi, tym bliższą czuję z nimi więź, jakby nagle w tym oddaleniu, stawali się coraz bardziej wyraźni, coraz bliżsi...
Dziękuję za to poruszenie serca, dla nich warto pisać;)od Adnachiel
