Czy tak można?

Czy tak można kogoś kochać?
Że łzy bólu kruszą beton,
Że milczenia nawet strofa
Imię szepcze ciągle jedno?
Czy tak wolno miłość rozgrzać,
Że słoneczne grzywy cieniem,
A na ogni jasnych progach
Ledwo mieści się pragnienie?
Albo czy najcichszym szeptem
Krzyczeć mogę szczytom góry
Że wciąż z Tobą, Z TOBĄ JESTEM!
Aż dźwięk skrzesze burzy wióry…
Czy to zgodne z moją wiarą,
Miłość tu wszak Boga strojem,
By radosnej duszy tiarą
Zdobić skronie właśnie Twoje?
Patrzę skroś mgieł słów wszelakich,
Łez modlitwą proszę o to,
By ta miłość była znakiem,
Że Bóg z nami jest z ochotą…
Wieczór chmurny wręcz zniechęca
Płomień wnętrza już jak strzecha,
Plączą się nam usta, ręce…
I już wiem! Bóg się uśmiecha!
A że mądry troską wiecznie,
To uśmiecha się dyskretnie.