Coraz trudniej coraz mniej
Coraz mniej uczuć stałości
Coraz trudniej o ciepło i zrozumienie
Coraz więcej jest ludzi samotnych
Wśród tłumu społeczeństwa
Coraz mniej wartości duchowych
Od klasycznego syndromu potrzeb
Coraz trudniej odróżnić miłość
Coraz częściej udaje się kogoś innego
Kim nie jest się naprawdę
Nieprawdopodobne przygarnąć dziś
Pod swój dach bezdomnego
Coraz trudniej zaufać obcemu
Coraz trudniej jest spotkać przyjaciela
Na swojej drodze przeznaczenia
Który poda bezinteresownie pomocną dłoń
Nie świat, a ludzie są wyrachowani
Coraz więcej obłudy, cynizmu i fałszu
W pojedynkę świata nie zbawisz
Nie uczynisz go lepszym
7 October 2022, 16:08
Świat jest w rozsypce, doświadcza w miniaturze drugiego po wielkim wybuchu przyśpieszenia wzrostu entropii.
7 October 2022, 13:22
Wszyscy mamy małe, większe cele, ale w gruncie rzeczy myślę, że wspólnie łączy nas wyższy cel. Najbardziej zaślepieni potrafią być właśnie ci ideowcy, którzy nie szukają interesu, ale dążą w zaparte.
7 October 2022, 10:22
Wielką "przysługę" oddaje "światu" (i sobie) ten, kto zaczyna jego "naprawianie" od siebie.
Owocem takiego porządku rzeczy jest przede wszystkim nadzieja, wdzięczność i wytrwałość (pomimo przeciwności).
Czego sobie i wszystkim życzę.
Pozdrawiam ✋🙂
7 October 2022, 10:26
Bardzo dziękuję, wiersz jest z przesłaniem :-) Pozdrawiam również. :-)
od Eneida