***

ciebie mój smutku nie prowadzę za rękę
chodzisz samotnie tam gdzie ja nie mogę
rozpuszczasz ustami owdowiały grosik śniegu
co rano wyprowadzasz na spacer psa
co niegdyś jeździł koleją

mgłę niby chustkę upuszczasz na zniszczone groby
pod przydrożnym krzyżem
zostawiasz pachnący szalik i dotyk

fikasz koziołki na trzepaku
w zastępstwie za umarłe dzieci
rysujesz grę w klasy filigranowym stópkom wróbli

zawiązujesz kokardę na obciętym warkoczu
odchodzącej dziewczynki

otwierasz drzwi spóźnionym
myjesz nogi kalekim
wypełniasz sobą ubrania
pogrążonym w depresji i strachu
całujesz niewidomym palce jakbyś całował oczy

jesteś mój smutku podróżą
z której wracam jak płatek rumianku po burzy
co uleciał - choć został
prostszy o łzę - lżejszy o zapach
łkający jeszcze barwą we włosach
zmokniętych zmęczonych ludzi