Tymczasem

chwila samotności się dłuży
ugrzęzło odbicie twojej postaci w kałuży
strumienie deszczu spływają po twarzy
mokną włosy, rzęsy a na ustach zbierają się krople
chorej tęsknoty

składam parasolkę
na niebie dzikie słońce przedziera się przez chmury
jakie szczęście, że jeszcze w tej burzy słów
może odnajdujemy siebie
gdzieś pomiędzy przekleństwami rzucanymi w przestrzeń

kolejny dzień i noc
zataczamy kręgi wysoko na niebie
zbyt daleka sięgamy dłońmi oplecionymi niepowodzeniem
ślepi szukamy diamentu
choć wiemy, że już istnieje

http://www.youtube.com/watch?v=78xqDDUq050