Tercyna jakiej akurat potrzebowałem

Chodziłem sobie po polu taki szczęśliwy,
Jak to emeryt, którego świadczenie
Wspomaga jeszcze renta zdrowotna.

Wesoło przyglądałem się kolorowości,
Wiosennych cudnych kwiatów
I rwącemu radośnie nurtowi Wieśnika.

Wesoło kładłem parasol na ziemię,
Aby zrobić zdjęcie wybujającej wiośnie,
W deszczu i ośmiu Celsjuszach plus.

I ciągnik spotkałem i kury w jego cieniu,
Skryci w przyszłych promieniach słońca,
A Barbor falowaniem ogona znaczył teren.

Kiedy Ci drapię plecy lewej dłoni opuszkami,
To przypominam sobie pozyskiwanie żywicy
Ze starych sosen na Dolnym dzieciństwa Śląsku.

Pojadłem obiad jakbym poezji się nałapał.
A środków stylistycznych było ile trzeba.
Na deser cud, jeszcze dwie krztyny kaszanki.

Kurcze, jakie to życie proste i szczęśliwe.
Gdy są góry, a z nich spływają rzeki do Soły,
A wczoraj Górale zasiali jęczmień na kaszankę.

Kochajcie poezję, kochajcie dobrze zjeść
I poetów kochajcie, bo to z ich liter
Krzysztof Myszkowski tworzy melodie.

Tak się pisze czytelniku tercynę radziechowską.
To ta po której lekturze, pszczoły przy wapienniku,
Zaraz ku lip kwieciu fruną i bzyczą miodnie.