było cicho
w momencie otwierania ran
na temat mówiliśmy jedno
jednością jedyną naszą
którą grzebaliśmy tam
pod lasem

gdyby było szaro
i padał deszcz

moglibyśmy pomilczeć
usłani łagodnie żałobą
utuleni
moglibyśmy się jako tako
pożegnać
moglibyśmy się spleść
przygotować do cierpień już
nieskończonych
do cierpień wszystkich
w konsekwencji istnienia
i istnienia miłości

świeciło słońce
i było najpiękniej i najweselej wiosną
wbijałam tylko wzrok w Ciebie lub przez Ciebie
raz po raz
poraz ostatni mogłam wbijać
ale to była tylko sucha ziemia
spalona słońcem
i spadały na nią zielone liście
pod lasem
zamieszkał mój świat
pod lasem
krwawym majem spłynął
mój ostatni brak
gdy
odszedłeś