***

był sobie raz Bóg
człowiek rozebrał go na kawałki
w kształt puzzli układanki

i sprzeczał się durny prostak
kto lepszy kawałek dostał

by potęgi jego wiara nabrała
niszczył, zabijał i karał

by słowo znaczenia nabrało
pisał, i w księgi oprawiał

by zapanować nad czynem
nazywał się boskim synem

a pod bramą zniszczonej wioski
siedzi chłopiec pełen troski
wyrżnęli mu rodzinę całą
ściska tylko fotografię starą

gdzieś po misji pełnej klęski
żołnierz wraca do swej matki
głowa pełna obrazów śmierci
a serce ściska się w kształt pięści

i na spalonej ziemi słońcem
oczy starca stają się świadkiem
karabin w ręku małego chłopca
i ten szał w oczach , to nie plac zabaw..

i słychać modlitwę na całym świecie
we wspólnej prośbie o los człowieka
jesteśmy dziećmi jednego Boga
on w nas uwierzył i to jego trwoga!